wiadomości o firmie Raphael Santi, najmłodszy z „Trzech Bohaterów Postrenesansu”

Raphael Santi, najmłodszy z „Trzech Bohaterów Postrenesansu”

Rafał Santi(Raffaello Sanzio da Urbino, pełne imię Raffaello Sanzio da Urbino, 28 marca 1483 lub 6 kwietnia - 6 kwietnia 1520), często znany jako Raphael (Raphael), słynnyMalarz włoski, jest także najmłodszym z „Trzech BohaterówPostrenesansowy”, reprezentujący szczyt tego, co artysta renesansu mógł osiągnąć w swojej karierze idealnego piękna.

Jego temperament jest spokojny i wyrafinowany, stworzył wielePosągi Madonny, jego prace w pełni ucieleśniają spokój, harmonię, harmonię, symetrię oraz doskonały i spokojny porządek.

Funkcje tworzenia

Raphael był pod wpływem miękkiego i delikatnego stylu malowania swojego ojca oraz szkoły Urbino, odkąd był dzieckiem, i wyruszył w oryginalną drogę.Przed ukończeniem 25 roku życia powstało wiele posągów Madonny, dzięki czemu stał się sławny na całym świecie.Madonny w jego pracach nie są ani gorzkimi obrazami przeszłości, ani nie różnią się od artystycznych Madonn ze szkoły weneckiej.Są to obrazy kobiet pogodnych i cnotliwych, tak jak matki na świecie, pełne ciepłego człowieczeństwa.W 1504 przybył do Florencji i nauczył się techniki Leonarda da Vinci znanej jako „dym”, tworząc nowy styl.

Praca Rafaela jest przykładem spokoju, harmonii, harmonii, symetrii oraz doskonałego i pogodnego porządku - w tym sensie jego twórczość rzeczywiście można nazwać „szczytowym światem humanistyczno-renesansowego” (Giuliano Briganti, 1988).

Docenienie prac

Od 1504 do 1508 r. do najsłynniejszych obrazów Matki Bożej Rafaela należą: „Dziewica wielkiego księcia”, „Dziewica w trawie”, „Dziewica w ogrodzie” i tak dalej.„Dziewica w ogrodzie” jest najlepsza.Choć jest to obraz religijny, jest pełen szczęścia i piękna na świecie.Dziewica siedzi z boku, czuwając nad dwójką rozbawionych dzieci, jednym jest Jezus, a drugim Jan Chrzciciel.Linie obrazu są miękkie, daleki widok jest piękny, a zbliżenie pełne kwiatów;na niebie jest kilka jasnych, białych chmur, które odbijają delikatny połysk.Miłość i sceneria są bogate w poezję.

W latach 1508-1520 twórczość artystyczna Rafaela osiągnęła swój szczyt.Jego pierwsza sala watykańska została namalowana według wierszy poety de la Hinjadura.Chociaż te freski, takie jak „Spór o sakramenty”, „Szkoła ateńska”, „Góra Parnas” i „Trzy cnoty” są przeznaczone dla Służonych przez Stolicę Apostolską, Rafael zręcznie ucieleśniał własne humanistyczne idee.Rafael przygotował dla drugiej sali Pałacu Watykańskiego cztery freski, oparte na wierszach poety della Eliodoro: „Heliodoro wydalony ze świątyni”, „Msza w Polsinie” i „Piotr uratowany” Więzienie” oraz „Papież spotyka Attylę” tematem tej grupy obrazów jest uczczenie potęgi Papieża i jego zwycięstwa. Wśród nich najbardziej ekscytujący jest uratowany z więzienia Piotr. Piotra z więzienia z żywymi intrygami i wspaniałymi umiejętnościami, które były chwalone przez ludzi.Rafael stworzył mural "Alarm pożarowy w Pałacu Borch" dla trzeciej sali Pałacu Watykańskiego. Miał on pierwotnie promować cud papieża Leona IV modlitwa o wyeliminowanie ognia, ale tutaj śpiewała pochwała włoskiego ludu pracującego polegającego na własnych siłach pokonania ognia.Najsłynniejsze portrety Rafaela z tego okresu to „Papież Juliusz II” i „Papież Leon X”. Przedstawiany jest Juliusz II jako silna wolai brutalny wizerunek, podczas gdy Leo X Shi jest przedstawiany jako złowrogi i przebiegły karierowicz.Ponadto, takie jak „Portret kardynała Torifolizio”, „Portret Kascyliona”, „Portret Giovanny Darragony” itp. są najwybitniejszymi dziełami Rafaela w tym okresie, a on jest dobry w oddawaniu cech charakterystycznych postaci.i postawa.Jednak najlepsze umiejętności artysty są nadal dobre w wyrażaniu kobiecego piękna, takie jak „Johanna of Aragon” i „Dona Villata”.Pierwsza z nich wykorzystuje aksamitne fuksja i ciemnobrązowe odcienie, aby wyrazić szlachetny status postaci, podczas gdy druga używa złotych tonów, aby opisać delikatność mięśni i przezroczystość zasłony.

Najsłynniejsze posągi Matki Boskiej w późniejszym okresie Rafaela to „Dziewica na krześle” i „Dziewica Sykstyńska”.W „Madonnie na krześle” Raphael wykorzystuje wspólne sceny rodzinnej radości na świecie, aby opisać głęboką rodzinną radość miłości matki i dziecka między Dziewicą a Dzieciątkiem.W „Madonnie Sykstyńskiej” Raphael zaadoptował szereg nowych technik ekspresji w sposób antytradycyjny, pozwalając ludziom oglądać Dziewicę z punktu widzenia ruchu i odczuwania ruchu.Dzięki wyczuciu ruchu i ruchu przypominającym melodię, to arcydzieło jest wysoko cenione jako porównywalne z Mona Lisą i jest rzadkim skarbem w skarbcu ludzkiej kultury i sztuki.

W swoim krótkim życiu Raphael stworzył ponad 300 prac.Jego sztuka jest uważana przez późniejsze pokolenia za „sztukę klasyczną”, a jego prace uznawane są za „wzorce twórcze” i cieszą się dużym uznaniem.

Wpływ postaci

W malarstwie Rafaela dominuje obraz Matki Boskiej, więc ludzie przywykli kojarzyć Rafaela z delikatnym i giętkim wizerunkiem Matki [132].Cieszy się największym zaszczytem jako malarz nadworny papieża Watykanu.Jest również znany jako trzech mistrzów włoskiego renesansu wraz z Leonardo da Vinci i Michałem Aniołem.Od wieków uważany jest za największego malarza-geniusza.Wyglądało na to, że Raphael był niekwestionowanym, nieskrępowanym poetą, malarzem i nadludzkim talentem zwinności.Wizualizował artystyczne ideały renesansowego neoplatonizmu tak, jakby były łatwe do wizualizacji.

Wielki wkład Rafaela do włoskiej sztuki renesansowej w historii sztuki jest faktem historycznym, któremu nikt nie może zaprzeczyć.Chociaż Raphael nie jest tak dobry jak Da Vinci pod względem osiągnięć artystycznych pod względem inteligencji i kreatywności;pod względem stylu i stylu nie jest tak dobry jak Michał Anioł;pod względem koloru i wrażliwości nie jest tak dobry jak szkoła wenecka, ale potrafi oddać pełną grę. Jego wszechstronny geniusz artystyczny pozwolił mu stworzyć jedne z najwybitniejszych osiągnięć artystycznych renesansu.Raphael bardzo wcześnie wchłonął esencję stylów i technik malarskich poprzedniej generacji mistrzów sztuki, a następnie zjednoczył te esencje w swoim rzeczywistym dziele i skupił się na urzeczywistnianiu idealnego piękna świata, które konkretnie opisywało epokę renesansu.Sztuka godzi ducha, czyniąc go łagodnym i łagodnym mistrzem sztuki humanistycznej.Ta harmonia wyidealizowanego piękna jest duchem sztuki Rafaela.

Raphael przyjął artystyczny ideał neoplatonizmu i swoimi wyrafinowanymi umiejętnościami malarskimi doprowadził humanizm renesansu do skrajności.Choć nie pozostało po nim wiele dzieł, blask jego dzieł będzie miał daleko idący wpływ na późniejsze pokolenia.Raphael wyekstrahował składniki odżywcze z technik poprzedniej generacji mistrzów sztuki i przekształcił się w miękkie, okrągłe i pełne harmonijne piękno.Jego prace z serii Madonna to rzadkie arcydzieła w historii sztuki.W świeckim podejściu Raphael przedstawia tradycyjne motywy religijne jako idealne piękno w prawdziwym życiu, chwali linearny blask zwykłych ludzi i jest pełen szczęścia i radości, co dodatkowo odzwierciedla jego humanistyczną myśl.Sztuka Rafaela, zwana przez późniejsze pokolenia „klasycyzmem”, nie tylko inspirowała styl barokowy, ale miała także głęboki wpływ na szkołę klasyczną w XVII-wiecznej Francji.Z perspektywy historii sztuki Rafał jest nie tylko malarzem renesansu, ale otworzył nowe okno metod twórczych dla późniejszych pokoleń.